Da bi se definisala ova bolest, potrebno je prvo poznavati anatomiju ramena. Rameni pojas se sastoji od zgloba nadlaktične kosti, ključne kosti i lopatica. U ovoj oblasti artikulacije postoje 4 mišića koja se nazivaju “mišići rotatorne manžetne” koji obezbeđuju neke pokrete ruke. Pored toga, postoji poseban zaštitni omotač pod nazivom “bursa” koji štiti mišiće u ovoj oblasti.
Ponavljajući i česti pokreti iznad glave, bacanje lopte, obavljanje poslova koji stalno naprežu i umaraju ruku, kao što su farbanje ili kuvanje, izlaganje traumi ili anatomska strukturna neravnoteža koja sužava ovo područje od rođenja može izazvati ovu bolest. Ovi pritisci na mišiće burse i rotatorne manžetne u ovoj oblasti tokom vremena izazivaju upalu i edem, a ovi problemi se nazivaju impingement sindrom.
Rameni pojas se sastoji od zgloba nadlaktične kosti, ključne kosti i lopatica. U ovoj oblasti artikulacije postoje 4 mišića koja se nazivaju „mišići rotatorne manžetne“ koji omogućavaju ruci da izvodi neke pokrete. Pored toga, postoji poseban zaštitni omotač koji se zove “bursa” koji štiti mišiće u ovoj regiji, a ova bursa takođe olakšava kretanje mišića.
Oštećenja se mogu javiti kod pacijenata sa teškim poslovima koji se obavljaju podizanjem ruke iznad glave, traumama, promenama mišićne strukture usled starenja i kod pacijenata sa impindžment sindromom koji dugo traje i nije dobio adekvatan tretman. Ova oštećenja se pojavljuju kao delimične ili pune debljine.
U zavisnosti od težine kidanja i pratećih dodatnih patologija, kod pacijenata se može primetiti jedan ili više simpotoma. Često primećeni simptomi su bol, ograničenje pokreta u ramenu (naročito nemogućnost podizanja ruke u stranu ili veoma bolno podizanje) i slabost u ruci. Za dijagnozu kod ovih pacijenata ispituje se prošla istorija pacijenta, dnevne aktivnosti i moguća trauma. Za konačnu dijagnozu potreban je detaljan klinički pregled, radiografija i MRI pregledi.
Postoji mnogo metoda lečenja i mogu se primeniti kombinacije u zavisnosti od stadijuma bolesti i pritužbi pacijenta. Duga i efikasna rehabilitacija ramena, terapija lekovima i ledom i injekcije se primenjuju u svrhu ranog lečenja. U rezistentnim slučajevima uspeh se može postići kod skoro svih pacijenata hirurškim lečenjem zatvorenom metodom, koja se naziva i artroskopija. U ovoj metodi se unose tri odvojene rupe veličine 1 cm i obrijaju se anatomske strukture koje izazivaju pritisak, a postojeće mišićna oštećenja se mogu zašiti uz pomoć mini šrafova koji se nazivaju ušiveni ankeri. Uspeh operacije je direktno proporcionalan ranoj operaciji. Na ovaj način pacijenti se ranije vraćaju svom svakodnevnom životu i njihov bol nestaje.
Zglob ramena je najčešće iščašen zglob našeg tela. Najvažniji razlog za to je taj što je količina pokreta u ramenom zglobu veća nego u drugim zglobovima. Dok se ovi pokreti izvode, anatomija ramenog zgloba, hrskavična struktura koja okružuje kapsula koja se zove labrum, i okolni mišići i ligamenti su odgovorni za stabilnost ramenog zgloba. Ove strukture služe kao dinamički i statički stabilizatori u ramenu. Drugim rečima, omogućavaju funkcionisanje ramena.
Dislokacije ramena se često primećuju nakon traume, na jednom ramenu iu dislokaciji napred. Osim toga, mogu se uočiti i gornje, zadnje i inferiorne dislokacije, mada neznatno. Pored toga, iako retke, bilateralne dislokacije se mogu primetiti nakon epileptičnog napada ili električnog udara. Često se ponavljaju dislokacije koje se javljaju u 20-im godinama. Kod ovih pacijenata može doći do druge ili naredne dislokacije tokom vrlo jednostavne traume ili svakodnevnih aktivnosti (oblačenje, bacanje lopte, plivanje itd.).
Pacijenti se obraćaju u hitnu pomoć sa jakim bolovima i ne mogu da pomere ruku tokom dislokacije. Nakon što ortoped postavi dijagnozu nakon pregleda i radiografije, rame se posebnim manevrima postavlja na svoje mesto. Dislokacija ponekad može biti praćena prelomom, a lečenje je prilagođeno dvema patologijama. U rekurentnim dislokacijama, i struktura koja se zove labrum u kapsuli ramena i glava ramene kosti mogu biti oštećeni tokom vremena.
Akutne dislokacije se često mogu lečiti u hitnim uslovima ili pod anestezijom zatvorenom redukcijom i naknadnom stabilizacijom velpau zavojem. Kod hroničnih ili rekurentnih dislokacija, trajno lečenje se obezbeđuje šivanjem rascepa labruma, koji se naziva i „Bankartova lezija“, na prvobitno mesto artroskopskom, odnosno zatvorenom metodom, uz pomoć ušivenih šrafova (ankera). Ovom metodom se postižu i kozmetičke prednosti i raniji oporavak svakodnevnih aktivnosti u odnosu na otvorenu hirurgiju.